1 mei 2021 gepubliceerd op UIT072
—
We mogen weer!
Donderdag liep ik langs de Hema, bedacht me dat ik nieuwe kommen nodig heb en toen – dit was een surreëel en bijna geil moment – liep ik de winkel binnen. Gewoon, zomaar, in een opwelling. Kleine geneugten, dat doet een mens goed.
De opluchting dat we weer wat mogen laat zien hoe een lockdown aan twee kanten snijdt. Je wil naar buiten, maar daar is niks te doen. Dus blijf je binnen, maar daar word je gek.
In mijn relatie en bij de koppels in mijn vriendengroep bracht het eens zo knusse samenwonen de laatste maanden een passief-agressieve spanning. Twee werkenden in een huis zonder studeerkamer betekent dat de één kantoor houdt aan de eettafel en de ander met het balkonmeubilair in de slaapkamer, waardoor je voor je gevoel eet en slaapt op je werk. Vervallen in een stereotiepe rolverdeling waar niemand gelukkig van wordt, werden de vrouwen binnenshuis onze kapper/secretaresse en ik en al mijn medemannen werden hun barista/IT-support. Haar koptelefoon werkt nog steeds niet met Microsoft Teams en ik had 4 weken lang een kale plek op m’n achterhoofd, maar we zijn nog bij elkaar. Drie bevriende koppels zijn verhuisd naar een woning mét studeerkamer en één relatie is ten einde. Sneu, zo vlak voor de bevrijding.
Na de Hema ben ik op een terras gaan zitten. Het was grauw en koud, maar ze hadden koffie die ik niet zelf hoefde te zetten en mijn billen snakten naar een onbekende stoel. In dat euforische moment las ik nogal opmerkelijk nieuws. Het is NASA gelukt om zuurstof te ‘maken’ op Mars. De droom wordt werkelijkheid, over een paar decennia zullen er mensen wonen. De Nederlandse stichting Mars One is al bezig met de selectie, ik dacht er even aan me in te schrijven. Corona is echt niet de laatste pandemie en Aarde wordt steeds minder leefbaar. Dan maar Mars.
Er is geen park en je bent op slag dood.
Maar na nog een koffie en iets meer verdieping bleek de droom al gauw een nachtmerrie. Genoeg zuurstof maken om te leven kost namelijk nogal veel energie. Mars is ongeschikt voor zon-, wind- of waterenergie, te koud voor geothermisch, en heeft niks fossiels om te verbranden. Er zal dus een kleine kernreactor moeten worden ingevlogen, en daar woon je dan naast. Sowieso al niks voor Groningers.
Voor zuurstof binnenshuis moet een Marswoning bovendien een enorme druk kunnen weerstaan wat – een beetje zoals bij een vliegtuig – eigenlijk alleen kan als je het vormgeeft als een nauwe cilinder. Of eigenlijk als tunnel. Mars wordt namelijk continu gebombardeerd met radioactieve straling die moeiteloos een ruimtepak en muren penetreert, en de enige ontsnapping daaraan is om diep onder de grond te wonen en vrijwel nooit boven te komen. Ruinerwold meets Fukushima. Onder die omstandigheden waren al mijn vrienden inmiddels vrijgezel.
Binnen op Mars ben je of aan het thuiswerken – want je woont op kantoor – of aan het sporten. Niet om sterker te worden, maar omdat de zwakke zwaartekracht anders je spieren doet verpieteren. Wie tijdens deze lockdown coronakilo’s opliep, zal op Mars al snel niet meer kunnen lopen. Buiten sporten zal niet gaan, want er is geen park en je bent op slag dood.
Zo gesteld willen NASA en Mars One dus gaan wonen in een giftige woestijn, onder de grond, in een tunnelvormige kerncentrale zonder ramen. En met je collega’s als huisgenoten. Je kan nooit naar buiten en – dat moest er nog bijkomen – nergens is internet! Een levenslange lockdown, maar dan zónder Zoom, Netflix of Hema. Zelfs niet op afspraak. Lastig als je kommen nodig hebt.
Voor wie nog twijfelt het weerbericht: ook op Mars is het nu lente, met temperaturen tussen de -20°C en -72°C. Nèt te fris voor een terrasje. Ik blijf voorlopig op Aarde.